مهدوی کنی پیش از انقلاب ۱۳۵۷ از روحانیون مخالف حکومت پهلوی بود و به روایتی یکی از 6 روحانی بود که هستهٔ اصلی شورای انقلاب را تشکیل می‌دادند. پس از آن به عنوان وزیر کشور (در دولت‌های شورای انقلاب، رجایی و باهنر) و کفیل نخست‌وزیر (پس از ترور رجایی و باهنر) در جمهوری اسلامی فعال بوده‌ است و در همین دوره از سوی آیت الله خمینی مأمور به تشکیل کمیته‌های انقلاب و ساماندهی آن‌ها می‌شود

او در ۲۶ تیر ۱۳۵۹ از سوی آیت الله خمینی به عضویت در اولین دوره شورای نگهبان درآمد تا اینکه در 12 آذر ۱۳۵۹ به دلیل پذیرش وزارت کشور کابینه شهید رجایی از عضویت در شورای نگهبان استعفا داد و به جای او ابوالقاسم خزعلی وارد شورا شد. مهدوی کنی در ۲۱ بهمن ۱۳۶۰ پس از رحلت آقای ربانی شیرازی مجددا به عضویت شورای نگهبان درآمد و تا سال ۶۵ در این شورا حضور داشت.

آنگونه که از خاطرات هاشمی بر می‌آید مهدوی کنی از مخالفان اعدام‌های سیاسی در سال ۶۰ بوده است: «ناهار را در منزل آقای موسوی اردبیلی با حضور آقایان مهدوی کنی، خامنه‌ای و احمد آقا بودیم. آقای مهدوی کنی پیشنهاد داشت به‌کلی اعدام‌ها قطع شود و با محاربان ملایمت کنیم که تصویب نشد. پیشنهاد درست کردن زندان قرنطینه و پذیرش توبه و راه برگشت، پذیرفته شد و آقای موسوی اردبیلی مسئول اجرا گردیدند.»

در سال‌های میانی دهه ۶۰ و با بالاگرفتن اختلافات میان رئیس جمهور علی خامنه‌ای و نخست وزیر میرحسین موسوی، نام مهدوی کنی نیز به عنوان یکی از گزینه‌های احتمالی تصدی سمت نخست وزیری مطرح شد که البته به جایی نرسید. 

مهدوی کنی در سال ۶۸ و سوی روح الله خمینی به عضویت هیات بازنگری (متمم) در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران در می‌آید.

سوابق: وزیر کشور، نخست وزیر کابینه موقت پس از شهادت شهیدان رجائی و باهنر، عضو ستاد انقلاب فرهنگی، امام جمعه موقت تهران، دبیر جامعه روحانیت مبارز تهران، عضو و رئیس مجلس خبرگان رهبری و رئیس دانشگاه امام صادق(ع)