من هم پسر کسی هستم” – آبان ۱۳۹۸”
در سال گذشته و در همین زمان با افزایش ۳۰۰ درصدی هزینه‌های انرژی، مردم ۱۹۰ شهر ایران با ناامیدی و اعتراض به خیابان ها آمدند. این امر به خونین‌ترین سرکوب اعتراضات خیابانی در تاریخ جمهوری اسلامی ایران تبدیل شد.
مردم با جیب‌های خالی و هزینه های سرسام آور زندگی راهی دیگر برای جلب توجه دولت ایران نمی‌دیدند.
دولت ایران اما از شنیدن صدای معترضین خودداری کرد. در عوض، آنها آماده سرکوب خشونت بار معترضین بودند.
نیروهای امنیتی به معترضین حمله کردند و آنها را مورد ضرب و شتم قرار دادند، به سر و سینه آنها شلیک کردند و از کاتیوشا و مسلسل علیه معترضین در ماهشهر استفاده کردند.
اینترنت را قطع کردند و معترضین را از یکدیگر و جهان خارج جدا کردند. برخی هنوز موفق نشده‌اند پیام خود را مخابره کنند.
با این حال، ما هنوز نمی‌دانیم که چند نفر کشته یا مجروح شده اند. آمار متفاوتی منتشر شده است. رویترز اظهار داشت که منابعی در مناصب عالی دولتی از کشته شدن ۱۵۰۰ نفر خبر داده‌اند، عفو بین الملل از حداقل ۳۰۴ کشته خبر می دهد و کلمه، وب‌سایت نزدیک به میرحسین موسوی، از کشته شدن ۶۳۱ نفر خبر می‌دهد.
در این میان دستگیری منجر به شکنجه، اعترافات اجباری و اعدام افزایش یافته است. همه این موارد توسط سازمان عفو بین الملل به خوبی مستند شده است.
دیانا التاوی، معاون منطقه‌ای عفو بین الملل برای خاورمیانه و شمال آفریقا، می‌گوید: «دادستان‌های ایران به جای رسیدگی به اتهامات ناپدید شدن اجباری، شکنجه و سایر بدرفتاری‌ها و سایر جرایم علیه بازداشت شدگان، با طرح اتهام اقدام علیه امنیت ملی علیه صدها نفر صرفاً به خاطر استفاده از حقوقشان برای آزادی بیان آن ها را سرکوب کردند. اجتماعات مسالمت آمیز، در حالی که قضات احکام مجرمانه را بر اساس «اعترافات» آغشته به شکنجه صادر می‌کردند خنثی شدند. این انبوه جنایات و تخلفات، که کاملاً مصون از مجازات است، با موجی از «اعترافات اجباری» تلویزیونی در فیلم‌های تبلیغاتی دولت و اظهارات ناشایست مقامات عالی رتبه همراه شده است که نیروهای اطلاعات و امنیت را به دلیل نقش آنها در سرکوب وحشیانه ستایش کرده اند.»
بیش از یک سال پس از این سرکوب، دولت از ارائه هرگونه اطلاعات اضافی خودداری می‌کند. میزان واقعی سرکوب هنوز مشخص نیست و دولت فاقد شفافیت است. هیچ مطبوعات یا رسانه مستقلی برای کشف حقیقت داستان وجود ندارد و خانواده‌های آسیب دیدگان و کشته شدگان در جریان اعتراضات، تحت فشار شدید برای سکوت قرار دارند.
عرصه سوم با بازماندگان و خانواده‌های قربانیان این جنایت ابراز همبستگی می‌کند. ما خواهان عدالت و برای مردم ایران هستیم. تشکیل کمیته‌های مستقل کشف واقعیت مورد تایید جامعه مدنی و نهادهای بین المللی حقوق بشر، پیگرد قانونی عادلانه کسانی که خشونت علیه معترضان را برنامه ریزی و اجرا کرده اند و بازگرداندن قربانیان محبوس حداقل کاری است که دولت ایران می‌تواند انجام دهد.
