سعید طوسی و تجاوز جنسی به پسران از مسیحیت تا اسلام
عرصه سوم: سعید طوسی، یکی از قاریان سرشناس و معلم قرآن در ایران است که گفته می‌شود به ۱۰ تا ۱۹ تن از قرآن‌آموزان نوجوان خود مکررا تجاوز کرده است. در سال‌های ۹۰ و ۹۱ چهار تن از این نوجوانان با شکایت رسمی به قوه قضاییه او را به تجاوز جنسی به نوجوانان ۱۲ تا ۱۴ ساله متهم کردند؛ اما با گذشت پنج سال از طرح شکایت، نه تنها هنوز نتیجه‌ای نگرفته‌اند، بلکه با مسکوت نگه داشتن پرونده به واسطه توصیه‌هایی از سوی افراد پرنفوذ، از رسیدگی به پرونده ناامید شده و پای پرونده را به رسانه‌ها باز کردند.
برخی شاکیان ضمن اعلام این که شواهد کافی در دست دارند و به دادگاه ارائه داده‌اند، در مصاحبه با صدای آمریکا و بی‌بی‌سی توضیح دادند که نمونه‌هایی از تجاوز چطور و کجا اتفاق افتاده است. پس از رسانه‌ای شدن موضوع تجاوز، سعید طوسی موضوع را به کلی تکذیب کرد و بر اساس گفته‌های شاهدان، او تهدید کرده که اگر در این پرونده محکوم شود، دست‌کم صد نفر را با خود پایین می‌کشد. این حرف که از او نقل شده است می‌تواند به معنی گستردگی رسوایی‌های جنسی در محافل مذهبی باشد.
واکنش‌های مقامات سیاسی و مذهبی در این خصوص نیز متفاوت بوده است. مثلا محسنی اژه‌ای، سخنگوی قوه قضاییه، با اعلام این که اطلاع‌رسانی درباره‌ی اتهام ثابت نشده جرم است و نباید آبروی افراد را ریخت، خواستار سکوت رسانه‌ای شد. برخی نیز در شبکه‌های اجتماعی خبررسانی درباره‌ی این موضوع را «آب به آسیاب دشمن ریختن» تلقی کردند و رسانه‌های خارج از کشور را به دشمنی با نظام از طریق اطلاع‌رسانی درباره‌ی این پرونده متهم کردند. اما در این میان بودند برخی چهره‌های مذهبی نزدیک به حاکمیت که از این خبر ابراز تاسف کرده‌اند.
موضوع لواط در محافل مذهبی مثل حوزه‌های علمیه به صورت غیررسمی و حتی به شکل لطیفه و شوخی گاهی مطرح می‌شود، اما تاکنون به شکل رسمی و در این حد رسانه‌ای نشده است.
ارتباط جنسی غیرشرعی به طور کلی در اسلام و به طور خاص در قوانین جمهوری اسلامی ایران مجازات سنگینی دارد. همچنین ارتباط جنسی دو مرد بسیار نکوهیده شمرده می‌شود و مطابق قوانین در صورت اثبات جرم به ویژه برای مردی بالغ که با وجود اکراه با پسران کم سن و سال عمل جنسی انجام داده، می‌تواند مجازات اعدام در پی داشته باشد. اما آنچه واضح است این است که پرداختن به موضوع وجود آزار و تجاوز جنسی در میان محافل مذهبی و دینی مسلمان تابو است. تابویی که با پی‌گیری‌های رسانه‌ای متکی بر آزادی بیان و حقوق شهروندی بالاخره در مسیحیت شکسته شد.
در پی انتشار رسوایی‌های جنسی در کلیسای کاتولیک، پاپ بندیکت شانزدهم بالاخره در سپتامبر ۲۰۱۰ به خاطر رفتار کشیشان کلیسای کاتولیک و تجاوزهای گسترده به کودکان اظهار تاسف کرد و ضمن اعتراف به تقصیر کلیسا خواستار درپیش‌گرفتن تدابیر فوری برای حل و فصل ایر رسوایی شد و گفت که این موضوع ضربه‌ی روحی بزرگی برای او بوده است. این رسوایی‌ها یکی از دلایل کناره‌گیری پاپ کندیکت در فوریه ۲۰۱۳ بود.
افشای رسوایی‌های جنسی در کلیسای کاتولیک از سوی رسانه‌ها باعث پی‌گیری و رسیدگی سازمان ملل به این مسئله شد. مثلا گزارشی که در سال ۲۰۰۹ در ایرلند منتشر شد و یکی از بزرگ‌ترین بحران‌های کلیسا را رقم زد و پس از آن در آلمان و بلژیک نیز گزارش‌های مشابهی منتشر شد و نشان داد که کشیش‌ها با حمایت کلیسا مرتکب تجاوزهای بسیار زیادی به پسربچه‌ها شده‌اند. اعتراض‌های عمومی و تظاهرات‌های گسترده‌ای نیز در شهرهای مختلف جهان شکل گرفت و مردم به حمایت کلیسا از متجاوزان به کودکان اعتراض کردند.
گزارشی که آسوشیتد پرس منتشر کرد نشان داد که بر اساس مدارکی که در ژانویه ۲۰۱۴ میلادی از سوی واتیکان به کمیته صیانت از حقوق کودکان سازمان ملل ارائه شده، پاپ بندیکت شانزدهم پیش از کناره‌گیری از مقامش حدود ۴۰۰ کشیش را در سال‌های ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۲ به خاطر رسوایی‌های جنسی کلیسای کاتولیک خلع‌لباس کرده بود.
علاوه بر نقش رسانه‌های خبری، نمی‌توان نقش محصولات روشنگری چون فیلم را در این روشنگری‌ها انکار کرد. از دهه ۱۹۹۰ میلادی فیلم‌های متعددی درباره‌ی رسوایی‌های اخلاقی و جنسی کاتولیک‌ها تهیه شده است. پسران وینسنت مقدس، ترس کهن، رانه‌ای برای یک پسر ژنده‌پوش، تحصیلات نادرست، روی دیگر ایمان، پدران ما، ما را از بدی دور کن، و دست خدا نمونه‌هایی از این فیلم‌هاست. همچنین در سال ۲۰۰۶ میلادی مستند جرایم جنسی و واتیکان در مجموعه مستندهای پانورامای بی‌بی‌سی ساخته شد که نشان می‌داد واتیکان چطور سوءاستفاده‌های دینی انجام شده توسط کشیش‌ها را لاپوشانی می‌کند.
با آمدن پاپ فرانسیس یک کمیته ویژه برای مبارزه با کودک‌آزاری در کلیسای کاتولیک تشکیل شد و کمیته صیانت از حقوق کودکان سازمان ملل که پی‌گیر موضوع آزارهای جنسی علیه کودکان در کلیسای کاتولیک بود، نقشی موثر در تغییر رویکرد کلیسا داشت.
سعید طوسی یک نمونه از رسوایی جنسی در فضای بسته دینی است. بسیاری خانواده‌ها دقیقا به خاطر دینی بودن این فضا فرزندانشان را برای تعلیم و تربیت بیرون از خانه به عنوان محیطی امن به سوی قرآن و مسجد و مراکز دینی هدایت می‌کنند. اما آیا این محیط آن طور که گفته می‌شود امن و سالم است؟ آیا سعید طوسی یک نمونه‌ی نادر از آزار جنسی است؟ یا این موضوع بیش از این‌ها در محیط‌های مذهبی رواج دارد؟ آیا این یک پرونده‌ی نادر است که پرونده‌ی او به خاطر وابستگی‌اش به بیت رهبری به عنوان بالاترین حلقه‌ی قدرت مسکوت مانده است یا نمونه‌های دیگری نیز از این موارد وجود دارد؟ این‌ها پرسش‌هایی است که در صورت فعالیت آزاد رسانه‌ای و همچنین تحقیق گروه‌های حقوقی و پژوهشی مسئول و معتبر بین‌المللی می‌توان به آن پاسخ داد.
