شهرداری دفتر انتشارات روشنگران و مطالعات زنان را پلمپ کرد
عرصه سوم: یکی از دفا‌تر انتشارات روشنگران و زنان از سوی شهرداری منطقه ۱۱ تهران پلمپ شد. خبرنگار خبرآنلاین در گزارشی می نویسد:« روز چهارشنبه هفته گذشته،۲۶ آذر ماموران شهرداری با رجوع به دفتر دوم انتشارات روشنگران و مطالعات زنان، آن را غیرقانونی دانسته و در نهایت اقدام به پلمپ آن کرده‌اند. به گفته شهلا لاهیجی مدیر این انتشارات، اما مشکل اساسی‌تر از این حرف‌هاست. او در این باره می‌گوید: در همه جای دنیا کتابخانه‌ها و کتابفروشی‌ها و ناشران مورد حمایت شهرداران قرار می‌گیرند چون حوزه‌های فرهنگی هستند و برای هر جایی به عنوان اعتبار محسوب می‌شوند. به نظرم شهرداری منطقه ۱۱ انگار نوعی خصومت شخصی با ناشران دارند چون مدام برای آن‌ها مشکل ایجاد می‌کند»
ظاهرا ماجرا از اینجا آغاز شده که چند نفر از طرف شهرداری به دفتر دوم این انتشارات می‌روند و به بهانه اینکه این مکان، دفتر پخش یا انبار انتشارات است، اقدام به پلمپ آن می‌کنند.
لاهیجی می‌گوید: «ما یک سری مدارک از ارشاد و اتحادیه داریم که نشان می‌دهد این مکان دفتر دوم ماست نه دفتر پخش یا انبار. علت وجودی آن هم به خاطر این است که بتوانیم کتاب‌هایمان را راحت به کتابفروشی‌های جلوی دانشگاه برسانیم چون با توجه به مشکل طرح ترافیک و مسائل دیگر نیاز داشتیم که دفتری هم در محدوده میدان انقلاب داشته باشیم.»
اما ماموران شهرداری به شهلا لاهیجی گفته‌اند باید بین دو دفتر شما حداقل دو چهار راه فاصله باشد: «نمی‌دانم این را از کجا درآوردنده‌اند. بر اساس کدام قانون و آیین‌نامه می‌گویند دو چهار راه فاصله؟ باید یک بار برای همیشه این مشکلات برطرف شود. من متاسفانه تهران نبودم و دفتر پلمپ شد ولی ما تنها ناشری نیستیم که این اتفاق برایش افتاده. منتها ناشران دیگر خودشان می‌روند و پلمپ‌ها را باز می‌کنند ولی من به کارمندم گفتم اصلا این کار را نکن چون همه حرف ما بر سر قانونگرایی است و اگر به نظرمان قانونی اشتباه می‌آید دلیل نمی‌شود که آن را زیر پا بگذاریم.»
با این حال مریخ‌نژاد رییس اجرای احکام شهرداری منطقه ۱۱ نظر دیگری دارد. او می‌گوید که اصناف تنها حق داشتن یک دفتر کار دارند و نمی‌توانند به بهانه کاری دفا‌تر متعددی در گوشه و کنار شهر احداث کنند مگر اینکه آن را ثبت کرده باشند. شهلا لاهیجی هم از نامه‌هایی که از سوی وزارت ارشاد و اتحادیه ناشران مبنی بر دفتر کاری بودن آن مکان تهیه شده حرف می‌زند و اینکه ماموران شهرداری آن‌ها را قبول نکرده‌اند. مریخ‌نژاد می‌گوید: «مدارک کامل نبوده است و آن دفتر باید پلمپ می‌شد.»
انجمن حمایت از حیوانات : مسابقه بسیج دانشگاه پزشکی مشهد یک جنایت است
انجمن حمایت از حیوانات از برگزاری یک مسابقه در دانشکده دامپزشکی دانشگاه شیراز برای تشریح حیوانات خبر داد و اعلام کرد که برگزاری چنین مسابقه ای “یک جنایت” است.
به گزارش وبسایت انجمن حمایت از حیوانات بسیج دانشکده دامپزشکی دانشگاه فردوسی مشهد و انجمن علمی این دانشکده در اقدامی غیر قابل باور روز پنجشنبه 27 آذر مسابقه تشریح حیوانات برای دانش آموزان دبیرستانی را در دانشکده دامپزشکی این دانشگاه برگزار کرد. در این مسابقه از دانش آموزان خواسته شده بود که در مدت ۲۰ دقیقه برای خارج کردن اندامهای داخلی موش شامل قلب، ریه، کلیه، معده‌ها و روده‌ها با هم مسابقه دهند.
از هر گروه از شرکت کنندگان مبلغ ۷۵ هزار تومان اخذ شده است که این مبلغ توسط شرکت کنندگان به حساب بسیج دانشجویی دانشکده دامپزشکی واریز شده است.
در ادامه این خبر آمده است : برگزاری این مسابقات، دانش آموزان را وادار ساخته است که در روزهای گذشته این جونده را با قیمت بالا و گاهی به تعداد بالا (هر عدد رت آزمایشگاهی به قیمت هر کدام ۱۰۰ هزار تومان از دانشکده دامپزشکی) تهیه و جلسات متعددی را جهت کسب مهارت خروج اندام مذکور برگزار نمایند. این اقدامات غیراخلاقی و سوء استفاده از جانوران آزمایشگاهی با اهداف سطحی و واهی، قطعا هیچگونه جایگاهی در ارتقاء علمی دانش آموزان ندارد.
انجمن حمایت از حیوانات در پایان از روسای دانشگاه فردوسی مشهد٬ دانشکده دامپزشکی و همچنین بسیج خراسان رضوی می‌خواهد هر چه سریع‌تر این اقدامات وحشیانه را متوقف کنند.
انجمن حمایت از حیوانات یک نهاد مدنی و مردمی است که از سال ۱۳۷۷ راه اندازی شده است و هم اکنون عضو جامعه جهانی حمایت از حقوق حیوانات است. بر اساس مرامنامه این انجمن، ممانعت از سیتم به حیوانات و جلب توجه نسبت به حقوق حیوانات، تلاش برای تهیه و تدون قوانین جدید و منطبق بر نیازهای روز به منظور رفاه وضعیت حیوانات، امداد رسانی به حیوانات و اقدام در جهت تامین آسایش، بهداشت، غذا، آب و جای کافی برای حیوانات از مهم‌ترین ماموریت‌های این نهاد مردمی است.
نامه سرگشاده انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران به وزیر کار
یکی از وعده‌های رییس جمهور که هنوز محقق نشده است بازگشایی انجمن صنفی روزنامه نگاران است. خانه‌ای که صد‌ها عضو دارد ولی اعضا مدتهای زیادی است که بی‌متولی مانده‌اند و اختلاف عقیده‌ها و گاهی اختلاف سلیقه‌ها نتیجه‌اش آن شده که درهای انجمن صنفی روزنامه نگاران همچنان بسته بماند.
به گزارش کلمه، انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران در نامه‌ای به علی ربیعی وزیر کار دولت تدبیر و امید خواسته است که تکلیف این تشکل صنفی روشن شود.
متن کامل نامه سرگشاده انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران به وزیر کار را در زیر می‌خوانید:
جناب آقای دکتر علی ربیعی
وزیر محترم تعاون، کار و رفاه اجتماعی
با سلام،
اگرچه پس ازآخرین پی نوشت نامه انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران توسط رئیس جمهوری محترم، انتظار می‌رفت که شاهد مساعدت و اقدام عملی جنابعالی برای برگزاری مجمع عمومی عادی سالیانه انجمن و متعاقب آن، بازگشایی انجمن باشیم، سخنان اخیرشما نشان داد که متاسفانه نه فقط عزمی برای مساعدت وجود ندارد، بلکه آن جناب و وزارتخانه متبوعتان با نادیده گرفتن کلیه قوانین و مقررات موضوعه جاریه و جایگاه روزنامه نگاران شریف کشور، برای ایجاد تشکلی جدید و دولت ساخته، عزم خود را جزم کرده‌اید. انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران بدینوسیله ضمن ابراز تاسف از مواضع و عملکرد وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی، ذکر نکات زیر را ضروری می‌داند:
اول – جنابعالی اذعان داشته‌اید که «روزنامه نگاران یک اتحادیه صنفی قدرتمند ندارند. اهالی مطبوعات برای دریافت هرنوع خدمات اجتماعی باید پایه‌های یک مشارکت فراگیر را بگذارند و این تنها از طریق یک اتحادیه قوی، ممکن است» و «برای روزنامه نگاران، من به دنبال یک تشکل اساسی، بنیادی وفراگیر هستم و رایزنی‌هایی را انجام می‌دهم که این تشکل بتواند به صورت پایدار تشکیل و ماندگار شود.»
جناب آقای وزیر! تصور نمی‌کردیم تکرار این موضوع که روزنامه نگاران ایران در سال ١٣٧۶ «پایه‌های یک مشارکت فراگیر» را بنیان نهادند و اکنون دارای یک تشکل مستقل، قدرتمند و فراگیر به نام «انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران» هستند، حداقل برای شما که خود متولی ثبت وحمایت از تشکل‌های کارگری و کارفرمایی هستید، ضرورتی داشته باشد، چرا که عرفا و اخلاقا «حرمت امامزاده را متولی آن باید نگه دارد». متاسفانه با گذشت بیش از یکسال از وعده رئیس جمهوری محترم و رفع اصلیترین مانع پلمب ساختمان انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران و علی رغم آنکه تقریبا تمامی وزارتخانه‌های کشور، اقدامات غیرقانونی وتبعیض آمیز مدیران قبلی خود را باطل و یا اصلاح کرده‌اند، جنابعالی به جای ابطال و یا اصلاح تصمیمات غیرقانونی مدیران وقت وزارت کار که پیش از پلمب ساختمان انجمن، شرایط بلاتکلیفی را برای این تشکل فراگیر ایجاد کردند، ساده‌ترین راه را برگزیده‌اید؛ پاک کردن صورت مساله. یعنی انکار شخصیت حقوقی انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران و ایجاد یک تشکل به اصطلاح قدرتمند و فراگیر برای روزنامه نگاران.
هر چند که این انجمن صنفی برای تمامی تشکل‌های مستقل و واقعی کارگری با هر نام و مسلکی احترام قائل است و به کار بردن نام «سندیکا» را از سوی جنابعالی به فال نیک می‌گیرد اما جای بسی تاسف است که جنابعالی به عنوان وزیرکار دولت «تدبیر و امید»، از واژه‌ای استفاده می‌کنید که در هیچ کجای قانون کار جمهوری اسلامی ایران وجود ندارد؛ «اتحادیه».
اگرچه در سایه اغماض وزرای کار قبلی و جنابعالی برخی تشکل‌های سیاسی تحت نام «اتحادیه»، اقدام به راه اندازی تشکل‌های به اصطلاح صنفی کرده‌اند و وزرای کار نیز همواره در این خصوص سکوتی معنادار اختیار کرده‌اند! اما جهت اطلاع شما لازم است یادآوری کنیم که «اتحادیه» موضوع قانون کار پیش از انقلاب است. در قانون موصوف، ازبه هم پیوستن سندیکا‌ها، اتحادیه سندیکایی (فدراسیون) و از به هم پیوستن اتحادیه‌های سندیکایی کنفدراسیون تشکیل می‌شد، اما پس از اصلاح قانون کار در سال ١٣۶٩، «انجمن صنفی» جایگزین «سندیکا» و «کانون» جایگزین «کنفدراسیون» شد و اکنون صرفا اتحادیه‌های صنفی با ماهیت کارفرمایی درچارچوب قانون نظام صنفی و زیر نظر وزارت صنعت، معدن و تجارت قابل شکل گیری هستند، بنابراین مشخص نیست که جنابعالی با استفاده از واژه «اتحادیه»، دقیقا به دنبال چه اهدافی هستید؟ و مطابق کدام قانون «مجموعه امکانات وزارتخانه ما (منظور وزارتخانه متبوع جنابعالی است) دراختیار اتحادیه‌ها، تشکل‌ها و سندیکا‌ها قرار گرفته است»؟ و به طور مشخص کدام اتحادیه‌ها از امکاناتی که شما در اختیارشان قرار داده‌اید استفاده کرده‌اند؟
اگر منظور شما از «اتحادیه»، همان «کانون» است باید گفت که تشکیل «کانون» مستلزم به هم پیوستن حداقل (۵) انجمن صنفی وتشکیل کانون عالی سراسری نیازمند به هم پیوستنحداقل (۵) کانون استانی است و هردوی این تشکل‌ها، دارای اعضای «حقوقی» هستند نه «حقیقی» و قدرتمند بودن آن‌ها در سطح «کانون»، به تعداد اعضای «حقیقی» انجمن هایصنفی عضو آن‌ها وابسته است؛ البته اگر واقعی، مستقل و فراگیر باشند.
اکنون لازم است جنابعالی راهکارتشکیل اتحادیه قدرتمند روزنامه نگاران را درحالی که فاقد محمل قانونی است و از طرفی یک انجمن سراسری قدرتمند دیگر ١٧ سال قبل در آنوزارتخانه و سازمان بین المللی کار و چندین سازمان بین المللی دیگر به ثبت رسیده است، ارائه بفرمایید. همچنین صراحتا اعلام بفرمایید که تشکل قدرتمند و فراگیر مطلوب شما را چه کسانی باید به راه بیندازند و پس از راه اندازی چنین تشکلی، چه کسانی باید وضعیت انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران را تعیین تکلیف کنند؟
دوم – ادعا کرده‌اید که «ما حدود ۷۰۰۰ نفر از خبرنگاران را با کمک اداره کل مطبوعات وزارت ارشاد شناسایی کرده‌ایم … و با یک سازمان بیمه‌گر تکمیلی ب نام «آتیه‌سازان حافظ» هم …در این خصوص به توافق رسیده‌ایم و چنانچه اعتبار لازم در این مورد تامین شود، به احتمال بسیار زیاد با این سازمان بیمه‌گر در مورد بیمه تکمیلی این ۷۰۰۰ نفر اقدام خواهد شد.»
جناب آقای ربیعی! اگر آمار شما واقعی باشد، حداقل ۵٠٠٠ نفر از آن تعداد خبرنگاری که شناسایی کرده‌اید، عضو انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران هستند و این یعنی «اکثریت»، یعنی «فراگیری» و شما به عنوان وزیرکار با معنا و مفهوم قانونی و بین المللی «اکثریت» در روابط کار بهتر از هر شخص دیگری آشنا هستید. بنابراینجای تعجب است که چرا به جای استفاده از ظرفیت قوی‌ترین و فراگیر‌ترین تشکل موجود روزنامه نگاری درکشور، نشانی غلط به روزنامه نگاران می‌دهید؟ مضافا اینکه اگر سابقه بیمه روزنامه نگاران را در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی پیگیری کنید درخواهید یافت که آن بیمه به همت وتلاش انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران محقق شد و صد‌ها روزنامه نگار، از طریق این انجمن جهت استفاده از تسهیلات بیمه‌ای موصوف، به «صندوق حمایت از هنرمندان، نویسندگان و روزنامه نگاران»، معرفی شدند. از طرفی در حالی که اکثریت روزنامه نگاران کشور فاقد بیمه اجباری هستند، استقرار بیمه تکمیلی چه معنایی دارد و سازوکار پیاده سازی آن در مطبوعات چگونه خواهد بود؟
سوم – درخصوص طرح بیمه‌ای و دیگر برنامه‌ها و مواضع اخیرجنابعالی در فرصت مقتضی به تفصیل سخن خواهیم گفت، اما با توجه به نگرانی‌هایی که مواضع شما درباره انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران، به وجود آورده است لازم می‌دانیم ضمن ارجاع جنابعالی بهمطالعه دوباره مفاد قوانین و مقررات کشور و مقاوله نامه‌های سازمان بین المللی کار به خصوص مقاوله نامه‌های ٨٧ و ٩٨ توصیه کنیم تا در کمترین زمان ممکن نسبت به ابطال تصمیمات غیرقانونی مدیران قبلی وزارت کار و تایید مجامع عمومی برگزار شده قبلی و متعاقبا برگزاری مجمع عمومی عادی سالیانه، دستورات لازم صادر فرمایید. بدون شک با این اقدام، دیگرهیچ نیازی به برنامه ریزی و سازماندهی برای راه اندازی تشکل‌های مطبوعاتی «قدرتمند» و «فراگیر» که آرزو و تجربه‌ای شکست خورده بوده است، نداشته و به جای نگرانی برای وضعیت روزنامه نگاران، تمرکز بیشتری را براهداف و وظایف نظارتی و کلان آن وزارتخانه معطوف خواهید کرد.
در پایان نامه این انجمن آمده است : یقین داشته باشید اشخاص و تشکل‌های بی‌شماری در کشور هستند که نیازمند دلسوزی‌های جنابعالی هستند، به خصوص فعالان سندیکایی که جنابعالی و همفکرانتان سال‌ها است از به رسمیت شناختن حق فعالیت آن‌ها اجتناب می‌کنید.
انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران یک نهاد غیر دولتی و سندیکای سراسری روزنامه‌نگاران در ایران محسوب می‌شود، که در مهرماه سال ۱۳۷۶ پس از روی کار آمدن محمد خاتمی تأسیس شد. این انجمن اما در سال ۸۷ و به دستور «دیوان عدالت اداری» منحل شد.
تجمع مجدد کارگران یاس خرمشهر: کسی از ما نمی‌پرسد چرا فریاد می‌زنید
شماری از کارگران کارخانه «صنایع بهداشتی یاس خرمشهر» به دلیل آنچه «تداوم بی‌توجهی کارفرما به پرداخت مطالبات صنفیشان» خوانده‌اند، صبح روز سه شنبه ۲۵ آذر بار دیگر مقابل ساختمان فرمانداری خرمشهر تجمع کردند.
به گزارش وبسایت کلمه و به نقل از خبرگزاری کار یکی از کارگران حاضر در تجمع گفتت «در شرایطی که مسئولان استانی و شهرمان از مشکلات صنفی ما مطلع‌اند، هیچ تلاشی برای پرداخت مطالبات مزدی و بازگشایی کارخانه انجام نمی‌دهند.» او گفت: «کارگران کارخانه یاس خرمشهر خواستار دریافت مطالبات معوقه خود و همچنین از سر گیری فعالیت کارخانه هستند، اما نه مسئولان و نه کارفرما پاسخ قانع‌کنده‌ای به کارگران نمی‌دهد.»
به گفته این کارگر، در حال حاضر با وجود آنکه کارفرما تولید در کارخانه را از ابتدای سال ۹۱ متوقف کرده هیچ تلاشی برای راه اندازی آن نمی‌کند و کارگران همچنان رها شده‌اند. کارگر دیگری که در این تجمع حضور یافته بود گفت: از زمانی که کارخانه تعطیل شد علاوه بر تعویق یک سال و نیم حقوق، دو سال است که بیمه کارگران این واحد به تامین اجتماعی پرداخت نشده است و مشکلات ناشی از تمدید نشدن دفترچه‌های درمانی خانواده‌هایشان نیز به مشکلات معیشتیشان افزوده شده است.
این کارگر با اشاره به سوابق ۲۰ سال کار تعدادی از کارگران یاس خرمشهر در مشاغل سخت و زیان‌آور، گفت که آنان اکنون در آستانه بازنشستگی قرار دارند اما به دلیل تاخیر در پرداخت حق بیمه از جانب کارفرما، امکان بازنشستگی برایشان وجود ندارد.
او با بیان اینکه این کارخانه برای راه اندازی مجدد و تولید هیچ مشکلی ندارد، مدعی شد: کارفرمای این کارخانه از دو سال بیش این واحد تولیدی را که مجهز به پیشرفته‌ترین ماشین آلات روز دنیاست به همراه کارگران رها کرده است. این کارگر با اشاره به آلودگی شهر خرمشهر؛ فقدان حمایت‌های بیمه‌ای را باعث وارد آمدن صدمات جبران ناپذیری برای خانواده‌های کارگری دانست. او با بیان اینکه تنها خواسته او و سایر همکارانش احیاء کارخانه و بازگشت به کار است، اظهار داشت: ما در طول ماه جاری بیش از ۱۰ بار مقابل فرمانداری خرمشهر جمع شده‌ایم. متاسفانه حتی برای دلگرمی هم که شده کسی از ما نمی‌پرسد برای چه اینجا آمده‌اید و فریاد می‌زنید.
این کارگر صنایع بهداشتی یاس خرمشهر وضعیت زندگی و تامین معاش کارگران بیکار شده کارخانه را نامناسب توصیف کرد و در خاتمه گفت: کارگران این واحد بیش از این تحمل بی‌کاری و بی‌پولی را ندارند و در این میان صدمات جبران ناپذیری به زندگی خانوادگی آنان وارد شده است.
گفتنی است کارخانه صنایع بهداشتی یاس تولید کننده گلیسرین، انواع صابون‌های جامد و سایر مواد شوینده، زیر مجموعه صنایع بهداشتی داروگر (کف) است.
سه بار اکران برای مستند «در جستجوی پلنگ ایرانی» در جشنواره فیلم فجر
مستند «در جستجوی پلنگ ایرانی» سه بار در جشنواره فیلم فجرامسال به نمایش در خواهد می‌آید. به گزارش پایگاه اطلاع رسانی “انجمن یوزپلنگ ایرانی” ، این مستند در روزهای برگزاری جشنواره فیلم فجر در سه نوبت 13 بهمن، 16 بهمن و 19 بهمن اکران خواهد شد. برنامه این اکران ها به این شرح است:
اکران اول: پنج شنبه ۱۳ بهمن ساعت ۱۴ سینما آزادی سالن شهر قصه با حضور عوامل تولید
اکران دوم: یکشنبه ۱۶ بهمن ۱۷: ۳۰ سینما پردیس ملت ۴
اکران سوم: چهارشنبه ۱۹ بهمن ساعت ۱۳: ۳۰ سینما فلسطین ۳
در ادامه این آمده است: سال ۱۳۸۴ اولین تحقیقات در منطقه البرز مرکزی شروعی برای تولید یکی از پرزحمت‌ترین مستندهای ساخت داخل بود.
قسمت اول این مجموعه به نام «در جستجوی پلنگ ایرانی»، به موضوع چگونگی تصویربرداری از پلنگ ایرانی در البرز مرکزی، وضعیت پلنگهای آنجا، طعمه‌ها و رقبای پلنگ و نمایش برخی از رفتارهای منحصر بفرد پلنگ می‌پردازد.
برخی از رفتارهای ثبت شده پلنگ در این فیلم مستند عبارتند از: رفتار تعیین قلمروی پلنگ نر، رفتار لاشه خواری پلنگ ماده، جستجوی پلنگ ماده برای یافتن محل زایمان و تعقیب مرال توسط پلنگ.
صحنه گاو بانگی مرال، یکی از بی‌نظیر‌ترین صحنه‌های ثبت شده در حیات وحش ایران است که به تنهایی ارزش دیدن دارد. روند تولید این اثر، که برخی از آن‌ها در فیلم نمایش داده شده است، نشان دهندهٔ گذار سال‌ها و ارتقای تجهیزات در گذر زمان است.
هدف تولید این اثر، تاثیر گذاری بر فرهنگ مردم و هشدار به مسئولان نسبت به حفاظت پلنگ ایرانی می‌باشند هرچند این تاثیر بسیار کوچک باشد. این مستند محصول مشترک انجمن یوزپلنگ ایرانی و موسسه فیلمسازی ستاک تصویر با همکاری اداره کل حفاظت محیط زیست استان مازندران و اداره حفاظت محیط زیست چالوس – نوشهر تهیه شده است.
گفتنی است فیلم مستند «در جستجوی پلنگ ایرانی» پیش از این جایزه نخست بخش طبیعت کوهستان دوازدهمین فستیوال فیلم‌های کوهستان جشنواره مونیخ را از آن خود کرده بود.
انجمن یوزپلنگ ایرانی در بخش معرفی خود می نویسد : یک مؤسسه غیردولتی زیست محیطی، مستقل و غیرانتفاعی فعال است که توسط تعدادی دانشجوی علاقمند به طبیعت و حیات وحش، از مرداد ماه سال ۱۳۸۰ به صورت رسمی فعالیت خود را آغاز کرد. ا. محل دفتر مرکزی این انجمن در تهران است و حوزه فعالیت آن در سراسر کشور است. همچنین، این انجمن به همکاری با سایر نهادهای فعال در زمینه حیات وحش در سطح بین الملل نیز می‌پردازد.
انجمن درحال حاضر یوزپلنگ ایرانی را به عنوان پرچمی برای حفاظت در ایران می‌داند و درکنار آن اهمیت زیادی برای سایر گونه‌های حیات وحش کشورمان بخصوص گوشتخواران قائل می‌باشد. به عبارت دیگر، حیطه فعالیت انجمن متمرکز بر «حیات وحش» ایران بوده و در زمینه پژوهش و مطالعه روی آن‌ها و تنویر افکار جوامع محلی درباره آن‌ها و در‌‌نهایت حفاظت از آن‌ها تلاش می‌نماید.
درحال حاضر، بیش از ۲۰ نفر به عنوان پرسنل یا داوطلب فعالانه با این انجمن همکاری می کنند و نمایندگانی نیز در بسیاری از شهرهای کشور به فعالیت می‌پردازند.
این انجمن تاکید می کند که از هیچ سازمان یا ارگانی بودجه مشخصی دریافت ننموده و تمامی مخارج آن از محل حق عضویت افراد و کمکهای مالی افراد علاقمند تأمین می‌گردد.
رهایی سه پرنده اسیر
یک سنقر تالابی و دو جغد جنگلی که در دام هوایی اسیر شده بودند توسط مردم بومی منطقه به اعضای انجمن قوهای مهاجر سرخ رود تحویل داده شدند.
به گزارش تارنمای انجمن قوهای مهاجر سرخ رود، پس از بررسی‌های اعضای این انجمن مشخص شد که هیچ کدام از این پرنده‌ها دچار آسیب جدی نیستند و فقط به خاطر اسارت در دام هوایی پر‌ها و بال‌های آن‌ها دچار آسیب جزئی شده بود که بعد از طی دوران نقاهت دوباره توسط اعضای انجمن در مناطق تالابی محمودآباد رها شدند تا با آزادی به زندگی خود ادامه دهند.
انجمن زیست محیطی قوهای مهاجر سرخ رود یک نهاد غیردولتی و مردم نهاد فعال در عرصه محیط زیست است که در تلاش برای بهبود وضعیت پرندگان و تالاب سرخ رود – در شهرستان محمود آباد مازندران – هستند. تالاب سرخ رود همه ساله میزبان صد‌ها قوی فریاد کش از سیبری است.
اعضای این انجمن همچنین اقدام به تهیه تصاویر زیبایی از حضور بیش از هزار قو در تلاب سرخ رود کرده‌اند.
